Rozdział 7: Tylko będąc z kimś właściwym, zmienisz się na lepsze.

Gdy opadną emocje , a myśli stają się o wiele jaśniejsze do głosu może dojść w końcu zdrowy rozsądek. Powoli , skrupulatnie analizujemy każdą z wykonanych wcześniej rzeczy , przeglądamy w głowie sytuacje , w których się znaleźliśmy , by w końcowym efekcie tej zmiany poprawić nieco swoją sytuacje społeczną , wykonując konkretne ruchy , bądź minimalizując straty jakie ponieśliśmy w skutek  kategorycznego zachowania.
- Przepraszam Cię. - na sali rozległ się aksamitny baryton jednego z gości hotelowych, który z bukietem herbacianych róż przekroczył próg restauracji. Przemyślał wiele , uspokoił roztargnione emocje , a może i chwilowo dorósł. Przekonał się , iż emocje są bardzo złym doradcą życiowym , że z ich czynną obecnością nie może spoglądać na świat w jaśniejszych barwach. Musi nauczyć się je ignorować , a przynajmniej spróbować nie poddawać się ich wpływom.
- To nie mnie należą się przeprosiny. Nie wiem co we mnie wczoraj wstąpiło. - urocza blondynka spojrzała na zatroskaną twarz Austriaka. Było jej przykro , czuła wszechobecny wstyd i zakłopotanie , które zasiliło rysy jej jasnoróżowej twarzy. - Przepraszam Pana obiecując , iż podobna sytuacja nie będzie miała miejsca nigdy więcej.... - dopowiedziała spuszczając  wzrok na ciemne podłoże , nie potrafiąc zmusić się do spoglądania w czekoladową istotę źrenic Tyrolczyka.
- Pana? - zaśmiał się unosząc ku górze podbródek zakłopotanej Mai , delikatnie gładząc opuszkiem palca chłodny policzek Polki. - Albo myli mnie pamięć , albo my już dawno darowaliśmy sobie te wszystkie formy grzecznościowe Maju? - zapytał nie poprzestając na subtelnych gestach. Stosunkowo pomniejszając odległość jaka zaistniała pomiędzy Nim , a blondynką przywierając do jej drobnego ciała.
- To było złe posunięcie, proszę mnie zrozumieć. - zakomunikowała odsuwając się od skoczka. Czuła przerażające ciepło , które aż biło z jego wnętrza. Ciepło , które paliło z każdym kolejnym dotykiem przez Niego zainicjowanym. Energię , która raziła...  która wywoływała w Niej niezrozumiałe uczucia. Pragnęła ją czuć , obawiała się jej ... Wszystko tak skrajne , jednakże pożądane.
Wiedział , że wystarczy kilka sekund , kilka dodatkowych słów , a sytuacja przerodzi się w zdarzenie przez Niego sterowane. To on po raz wtórny będzie inicjatorem ... osobą , która otrzyma to czego potrzebuje na daną chwilę... mężczyzną spełnionym , trzymającym w swoich sidłach bezbronne ciało blondynki. Nie planował tego , nie miał na celu wykorzystania jej postaci w swoim życiu , jednakże z góry wiedział , że szanse , które postawił przed nim los należy wykorzystać... Robił to doskonale zdając sobie sprawę iż brnie z powrotem w to samo bagno... Bagno noszące miano jego życia. - Daj mi szansę to wszystko naprawić. - uśmiechnął się dyskretnie gładząc swoją dłonią jasne włosy kobiety. Delikatnie , z wyczuciem i widocznym zainteresowaniem.... Wszystko tak sztuczne , a jednak godne uwierzenia. Ależ czy nie jest tak , że to praktyka czyni człowieka mistrzem w danej dziedzinie? Doświadczenie jakie posiadał dało mu ogromną przewagę , pozwoliło wierzyć , że i tym razem się uda.
- Nie tutaj , nie teraz... - mówiła próbując  złożyć jakiekolwiek ze zdań. Nie potrafiła. Nie mogła zapanować nad tym co działo się z jej ciałem i duszą , gdy w pobliżu znajdował się Austriak. W tak bliskim pobliżu....Pragnęła , pożądała , chciała czuć to co obecnie zagnieżdżało się w jej wnętrzu ... Wszechogarniające ciepło... miliony motyli w brzuchu , których jakby z każdym jego słowem przybywało... Czuła spełnienie... chwilową radość ... możność przenoszenia gór czy ciężkich przedmiotów... Zakochała się , a to chyba by wszystko tłumaczyło.
- Maju wszystko w porządku? - zdało się usłyszeć głos zbliżającej się Oliwii , która właśnie przekraczała kolejne metry kwadratowe pomieszczenia. Jej wzrok momentalnie utkwił na dłoni ciemnookiego mężczyzny , która spoczywała na policzku blondynki. Serce jakby zatrzymało się na moment , analizując widziany gest, do oczu napłynęły słone łzy uzmysławiając Polce jak wiele jeszcze pracy przed nią samą.. Pracy , której celem jest całkowite zapomnienie o Tyrolczyku.
- Spotkajmy się wieczorem. - szepnęła ujmując w swe dłonie bukiet kwiatów , po czym oddaliła się kierując swoje kroki do przestronnego baru , gdzie oddała się przyjemności podziwiania danego prezentu , ale także możności spoglądania z oddali na sylwetkę młodego Austriaka, której obraz towarzyszył jej nieustannie od kilku dni.
 ᶫᵒᵛᵉᵧₒᵤ
Chciała zapomnieć , tak bardzo pragnęła wymazać ze swojego umysłu chwile , które kiedyś wypełniały cały jej świat. Tak dosadnie chciała pozbyć się wspomnień , pamięci , uczuć , które jednak nie odeszły ... Obudziły się z długiego snu , jakby jeszcze silniejsze i okazalsze... Pytanie tylko dlaczego? Czy myśląc , że już nie kocha , nie czuje zupełnie nic oszukiwała samą siebie?  Przez te wszystkie dni żyła w kłamstwie , które sama sobie stworzyła? To możliwe? Możliwe , że kochała nie pamiętając? Może tak było o wiele łatwiej pokonywać kolejne z zakrętów , które stały tuż przed Nią? Może to właśnie strach przed cierpieniem skutecznie chronił jej serce przed odczuwaniem czegokolwiek? Przecież prawda była jedna. Kochała. Nadal. Bo czy można zapomnieć o uczuciu , które wzrastało przez lata , formując się godzinami , tworząc marzenia godne spełnienia? Czy można oddalić od siebie wszystko co związane jest z bliskością pomimo tego , że ta bliskość zadała największy z możliwych cierpień? Nie. Prawdziwej miłości nie da się zapomnieć. Nie można się jej pozbyć , co świadczyłoby jedynie o sztuczności naszego uczucia. Stojąc w bezruchu przyglądała się poczynaniom Austriaka, wzrokiem poszukując jego orzechowej tekstury , próbując odpowiedzieć sobie na kilka ważnych pytań ... Bezskutecznie.
Odwracając się poczuła jedynie silne szarpnięcie , które zwiastowało bliskość szatyna względem jej osoby. Obecność , o którą modliła się w duszy , a przeklinała w myślach. Tęczówkami , które nie zdradzały zupełnie nic , tak jakby wypełniała je jedynie nicość spojrzała na twarz Schlierenzauera. Wszystkie uczucia zachowała w sobie , emocje z którymi toczyła zaciętą walkę przegrały z silną wolą wyzbycia się szatyna z umysłu. - W czymś mogę Panu pomóc? - odezwała się usilnie próbując zatrzymać drżenie swojego głosu.
- Jesteś zazdrosna? - uśmiechnął się nie mogąc przyswoić obecnej postawy szatynki. Nie mógł zrozumieć jej zachowania , nie potrafił odczytać z jej zielonych tęczówek czegokolwiek co pomogłoby mu znaleźć chociażby najmniejszy punkt zaczepienia , który ułatwiłby dalszą drogę. - Nie ukrywaj tego , a może uda Nam się coś na to zaradzić... - przemówił ponownie minimalizując całkowicie odległość jaka dzieliła go od Oliwii. Ujął delikatnie jej dłonie , nie poprzestając penetrowania jej źrenic swoim spojrzeniem. Nadal miał nadzieję , iż ujrzy w jej spojrzeniu to samo ciepło , łagodność , troskę co jeszcze kilkanaście godzin temu w parku.
- Niby tak bardzo się różnicie , a taktykę wciąż macie taką samą... - odezwała się wyswobadzając swoje dłonie z uścisku silnych dłoni Tyrolczyka. - Twoja stosunkowa łagodność przeplatana z jego chamstwem , zaborczością i obłudą... - zaczęła, a po jej policzku spłynęła niekontrolowanie słona ciecz. - Dzień jak co dzień, tylko Wy co rusz przeobrażacie inne maski... - zakończyła opuszczając restauracje.
Wpatrywał się w jej oddalającą się sylwetkę , próbując pojąć przekazaną informację , starając się zrozumieć  jej tok myślenia , zrozumieć  uczucia , które tak bardzo chciała przed Nim ukryć , niepotrzebnie... Niemalże natychmiast podbiegł do niej zamykając jej drobne ciało w swoim uścisku.... Impuls , którego nie przewidział , a ten który się zdarzył niezależnie od tego jakie miał w swojej głowie cele. Czuł , że cierpi , że z każdą jego bliskością ból staje się coraz większy jednakże nie rozumiał tego ... Chciał , a nie potrafił pojąć , może i połączyć faktów z przeszłości , aby utworzyć jedną składną całość.
- Nie rób tego Gregor , nie pozwól mi znów na to , abym za wiele sobie obiecała, proszę Cię... - szepnęła ocierając niezdarnie kolejne z kropli na swoim policzku. Powoli odsunęła się od Austriaka patrząc na jego zatroskaną twarz. Jej oczy mówiły wszystko , zdradzały emocje , których nie chciała uzewnętrzniać , jednakże oczy to okno dla duszy , one powiedzą wiele , wystarczy jedynie nauczyć się odczytywać ich przekaz.
- Znów? - zapytał po raz kolejny tocząc ze sobą wewnętrzny bój. Trwając w walce ze swoją pamięcią , w której już na początku był przegranym. - Powiedź mi do cholery o co tu chodzi?! Czy my się znaliśmy? Czy ja wyrządziłem Ci jakąś krzywdę , że teraz tak bardzo się mnie obawiasz? - złapał ciało szatynki w swe dłonie potrząsając  nim delikatnie , aby uzmysłowić jej to jak bardzo chce poznać prawdę , jak wiele oczekuje od Niej , jak ważna jest dla niego szczerość, która rozjaśniłaby mu wiele spraw.
- Gdybyśmy się kiedykolwiek znali nie zadawałbyś mi tego typu pytań Schlieri... - Stało się. Po raz pierwszy zrozumiał , pojął w swoim umyśle coś więcej niżeli tylko swoje potrzeby czy skryte pragnienia. Otrząsnął się mając przed swoimi oczyma obraz sprzed kilku lat. Twarz zagubionej niezbyt urokliwej dziewczyny , postać która ze zeszklonymi oczyma , bezsilnością , cierpieniem opuszczała jeden z pokoi hotelowych zakopiańskiego hotelu. Kobietę , której imienia nawet nie pamiętał , a która jako jedyna zanadto dała ponieść się wyobraźni snując wizję związku , której od nigdy jej nie obiecywał. Nikomu jej nie obiecywał , a jednak to ona tego wymagała.... Stał wpatrując się w sylwetkę Polki , która tak bardzo się zmieniła , a której oczy nadal pozostały te same. Hipnotyzujące , magiczne .... wypełnione po brzegi bólem zupełnie jakby cofnął się kilka lat wstecz. Wtedy ... Tamtego dnia jej spojrzenie było wierną kopią tego co analizował teraz. - Nigdy nie będziesz szczęśliwy postępując w ten sposób Schlierii... - usłyszał jej głos . Dokładnie ten sam potok słów , po którym rozbrzmiało jedynie głośne trzaśnięcie drzwi, a teraz? Teraz nie było już nic... krzyku , pretensji , histerii , domagania się złożonych obietnic.... Pozostawiła po sobie jedynie ciszę i woń swoich subtelnych perfum, które pieściły jego nozdrza. Nie mógł jej zatrzymać. Nie potrafił spojrzeć w oczy kobiecie , którą tak bardzo zranił.
 ᶫᵒᵛᵉᵧₒᵤ
Życie jest skończonym kawałkiem czasu, który został Nam podarowany jak czysta kartka do pokolorowania, zabazgrania albo zmięcia i wyrzucenia do kosza na śmieci.... Mówi się, że czas leczy rany. Są jednak takie, które mimo upływającego oceanu sekund za nic nie chcą zamienić się w blizny i w końcu zniknąć. Są jeszcze okazalsze , a my w gonitwie  za nowymi wyzwaniami nie możemy się z Nimi uporać.
- Oli wszystko z Tobą w porządku? - usłyszała głos jednego z mężczyzn , który zatroskanym spojrzeniem wpatrywał się w jej zeszklone od łez oczy. Nie mógł zrozumieć tego co się dzieje , jednak podświadomie wiedział , a może i domyślał się powodu smutku szatynki. Powoli podszedł do niej tuląc ją delikatnie do siebie. - Może i nie znamy się za dobrze , ale możesz na mnie liczyć , wiesz o tym prawda? - zapytał unosząc lekko jej podbródek ku górze.
Poczuła jedynie wszechogarniające ciepło jego ciała , bezgraniczną dobroć , zrozumienie w każdym słowie... Czuła się tak , jakby w ogóle nie musiała mówić , a brunet pojął by wszystko co ją trapi w mgnieniu oka. Utwierdziła swe spojrzenie na jego twarzy uśmiechając się lekko , by choć na chwilę oderwać myśli od znienawidzonych wspomnień. - Wiem Krafti , wiem... - odezwała się ochrypłym głosem tuląc się do skoczka, by jeszcze przynajmniej przez moment poczuć jego dobroć , energię która w niewytłumaczalny sposób uspokajała jej rozdygotane ciało. - Mam dość przeszłości , która ciągle powraca nie dając o sobie zapomnieć. - wyszeptała bardzo cicho , lecz na tyle skutecznie , aby jej słowa dotarły do uszu Austriaka.
Gładził delikatnie jej kasztanowe włosy zastanawiając się nad sensem słów , które usłyszał , nad odpowiedzią którą mógłby udzielić ... radą wyrażoną w sposób , który pozwoliłby Oliwii odetchnąć chociażby na moment , uśmiechnąć się tak jak robiła to dotychczas...  Wyjątkowo i magicznie. Tak , jak uśmiechać potrafi się jedynie ona. - Nigdy nie byłem przednim mówcą , ani nikim na tyle dobrym , aby udzielać wszechstronnych rad , ale wiesz... - zaczął zagłębiając swoje źrenice w zielonej teksturze oczu Jaworskiej , by uzmysłowić jej , iż jego wywód jest szczery , nie zależny od czegokolwiek , że słowa których używa płyną z jego serca i duszy... - Nie sądzę , aby to iż próbujesz zapomnieć o przeszłości w czymkolwiek Ci pomogło. Bo widzisz przeszłość to wspomnienia , a one będą zawsze bez względu na wszystko , nie zapomnisz o Nich bo one z kolei tworzą Ciebie , Twój charakter , usposobienie , to jaką stałaś się osobą ... Próbując odciąć się od przeszłości to tak jakbyś chciała zapomnieć o samej sobie. - uśmiechnął się subtelnie składając na policzku Polki całus. - Nie warto marnować czasu na smutek ... - dopowiedział mając nadzieję iż chociaż w najmniejszym stopniu pomógł zagubionej dziewczynie.
Jedno krótkie spojrzenie , jeden dotyk , jedno krótkie a jakże mądre zdanie pozwoliło na uśmiech. Szczery , niczemu nie przyporządkowany , radość wyrażoną przez Nią samą.  Zrozumienie , które otrzymała od postaci bruneta , a które de facto pozwoliło jej na spojrzenie na istotę przeszłości w całkowicie inny sposób niż dotychczas... Bo przecież o wiele lepiej i korzystniej jest pogodzić się z losem , zaakceptować go , wyciągnąć wnioski , niż nieudolnie wmawiać sobie , że czegoś lub kogoś nigdy nie było w naszym życiu. - Jesteś nieoceniony Stefan. - oznajmiła składając na policzku skoczka całus. Gest subtelny , niezbyt wylewny , ale wyrażający wdzięczność i podziękowanie za pomoc , która nadeszła w odpowiednim momencie.
- No proszę , proszę... - rozległ się głośny baryton nadchodzącego skoczka narciarskiego imieniem Thomas. Podchodząc bliżej skrupulatnie zlustrował postać Polki , która nadal grzęzła w ramionach młodego Krafta. Widok , który nie był dla niego czymś pożądanym , a który dosadnie zranił jego męskie ego. - Ktoś Nas tu ostatnio umoralniał , a sam postępuje o wiele bardziej okazalej niż się do tego przyznaje... - skierował swoją wypowiedź w kierunku Stefana  nie zaprzestając obserwacji i analizy jego gestów w stosunku do Jaworskiej. - Cicha woda brzegi rwie... - zadrwił czekając na jakąkolwiek reakcje ze strony stojących osób.
 ᶫᵒᵛᵉᵧₒᵤ
Oddaliła się posyłając jedynie wdzięczne spojrzenie w stosunku do młodszego Austriaka , po czym skierowała się w kierunku jednej z wind znajdującej się na piętrze. Wbrew wszystkiemu poczuła się lepiej , odetchnęła z ulgą , akceptując w sposób oczywisty swoją wcześniejszą postawę. Znikając w pomieszczeniu metalowej windy przymknęła powieki , aby utrzymać jak najdłużej w swoim ciele pozytywną energię , którą otrzymała od Krafta , nawet nieświadomie.
- W czym on jest lepszy ode mnie? - zdało się usłyszeć głos , który doskonale znała. Barwę , która obrazowała jedynie jedną postać. Thomasa Morgensterna. Uniosła powieki ku górze lustrując  pytającym wzrokiem postać niebieskookiego mężczyzny , który zbliżył się do Niej na nieludzko bliską odległość. 
- Słucha i myśli , a to chyba wystarczająco dobry argument? - zapytała neutralnym tonem swojego głosu. Jej ciało nie drgnęło nawet pod palącym dotykiem dłoni Austriaka , która opięła jej talię przywierając do niej jeszcze szczelniej.
- Czyli , że ja jestem głuchy , a do tego nie posiadam mózgu , tak? - zaśmiał się kierując swoje spojrzenie na panel sterujący , na którym znajdowały się przyciski poszczególnych pięter. Jednym szybkim ruchem wcisnął jeden z przycisków , który automatycznie zatrzymał windę pomiędzy kolejnymi z pięter blokując jednocześnie rozsuwane drzwi. - Coś chyba niechcący popsułem... - uśmiechnął się łobuzersko zbliżając swoją twarz do szyi szatynki składając na jej skórze drobne pocałunki.
- Thomas zrób coś z tym! - krzyknęła wpadając w ramiona Austriaka trzęsąc się , nad czym straciła jakąkolwiek kontrolę. Od dziecka obawiała się małych pomieszczeń , a szczególnie tych mechanicznych , których próbowała unikać za wszelką cenę ... A teraz? Gdy stojąc pomiędzy czterema metalowymi ściankami , które w żaden sposób nie drgną wskazując ruch strach powrócił o wiele silniejszy. - Thomas proszę! - krzyknęła nerwowo naciskając kolejne z guzików.
- Mówiłaś coś , bo nie dosłyszałem ? - zaśmiał się ujmując w swoje silne dłonie roztrzęsioną istotę dłoni szatynki zamykając jej ciało w szczelnym uścisku , który sprawił iż na jego twarzy pojawił się rumieniec , a ciało w przyjemny sposób zalało się wszechstronnym ciepłem. - Chyba będziemy musieli poczekać na pomoc , bo jak zdążyłaś się przekonać nie potrafię myśleć , więc nic z tym nie zrobię... - skinął głową w kierunku palety przycisków uśmiechając się .
Zamknęła powieki , oddychając głęboko , a po jej policzkach spływały łzy odzwierciedlające jedynie strach , który coraz dotkliwiej odczuwała , panikę , której nie potrafiła opanować , a która ukazała się w jej trzęsącym się coraz wyraźniej ciele. - Proszę Cię .. - szeptała pozostając nadal w objęciach Morgensterna.
Gładził delikatnie jej włosy , wsłuchując się w jej nierównomierny , coraz szybszy oddech. W żadnym wypadku nie chciał , aby odczuwała strach jednakże widział w tym szansę dla siebie , dla swojej osoby i pożądania , które odczuwał względem postaci Jaworskiej. - Czyli mam rozumieć , że jednak nie jestem tak beznadziejny jak do tej pory śmiałaś twierdzić? - zapytał siląc się na ton głosu pozbawiony najmniejszej cząstki triumfu , który szatynka mogłaby odebrać w sposób przez niego niechciany.
- Proszę Cię Thom... Nie chce tu dłużej być... - powtarzała usilnie próbując skontrolować drżenie swojej postury , próbując zapanować nad ilością wdychanego powietrza , nad myślami , które dotkliwie ubarwiały zaistniałą sytuację. - Zrobię co chcesz , tylko proszę wyciągnij Nas stąd. - wyszeptała już nieco spokojniej niż dotychczas.
- Pocałuj mnie.. - rozbrzmiał ujmując podbródek Polki w sposób nadzwyczaj delikatny , całkowicie nie pasujący do postawy jaką raczył przedstawiać  swoim postępowaniem. .. Widząc jak usta Oliwii zmierzają ku jego wargom odsunął się minimalnie.... - Ale nie tak zwyczajnie... - zaczął penetrując  wzrokiem źrenice dziewczyny , by uzmysłowić jej jak wiele zależy od gestu , który wykona. - Zrób to w taki sposób , jakbyś składała pocałunek na ustach osoby , którą kochasz bezgranicznie , tak jakby od tego gestu zależała Wasza przyszłość... - zakończył czekając na reakcje Oliwii.
Nie przedłużając zbliżyła swe usta do warg Thomasa , po czym wpiła się w nie bardzo delikatnie wkładając w zaistniałą pieszczotę wszelkie gromadzące się w jej ciele emocje. Strach , panikę , złość , bezradność.... uczucia skrajnie różniące się od zarysu jaki przedstawił Morgenstern aczkolwiek równie ważne , a w szczególności posiadające magię , która potrafiła sprawić , aby pocałunek przez Nią zainicjowany wypadł nadzwyczaj przekonująco i pozwolił jej uwolnić się z przytłaczającego miejsca.
Czując jej pełne wargi na swoich uśmiechał się podświadomie przedłużając zaistniałą pieszczotę... Pocałunek , który jego zdaniem był zapoczątkowaniem jego starań , a w szczególności planu , którym nadal się kierował w całkowitym posiadaniu Polki.  Swoją lewą dłoń skierował na panel wznawiając pracę zatrzymanej maszyny , po czym powrócił nią na jedwabną skórę policzka Polki , który delikatnie gładził pogłębiając pocałunek.
Usłyszawszy sygnalizujący dźwięk otwierających się drzwi odsunęła się delikatnie od postaci Morgensterna zawieszając swój wzrok na sylwetce mężczyzny , który stał w bezruchu po drugiej stronie. Jego wzrok wodził po istocie postury Oliwii i Thomasa nie potrafiąc odnaleźć miejsca w którym potrafiłby się zatrzymać. Wyraz jego spojrzenia całkowicie różnił się od tego co prezentował każdego dnia. Czekoladowa tekstura przyćmiona niezrozumieniem , zawiedzeniem nie lśniła już tak okazale jak dotychczas. Bez słowa odwrócił się znikając  za liczną ilością hotelowych ścian.
 ᶫᵒᵛᵉᵧₒᵤ
Życie dość często wymusza na Nas zachowania , o których nigdy nie pomyślelibyśmy w sposób który moglibyśmy zrealizować sami... poddać się czynnością , które o wiele bardziej raniłyby Nas niżeli sprawiły jakikolwiek pozytywny bodziec naszego umysłu czy też ciała. Zdawała sobie sprawę , że oszukując przyjaciółkę postępuje niezgodnie z zasadami relacji jakie je obowiązują , jakie są adekwatne do więzi przyjaźni , którą obie tworzą. Musiała wybrać , a co ważne wywiązać się z obietnicy którą złożyła kilka dni wcześniej... Obietnicy zwiastującej jej cierpienie , ale i dającej nadzieję na chwilowe szczęście, które de facto chciała posiąść. .. Nie przemyślała jedynie tego , iż osobą , która najbardziej odczuje jej postępowanie będzie Oliwia.
Szatynka , która zostanie postawiona w sytuacji , do której nigdy sama by nie doprowadziła , do momentu w którym stanie pomiędzy relacją z Thomasem , a przyjaźnią z Joanną? Ale czy tutaj może być mowa o tak ważnej relacji jaka jest pomiędzy Polkami , skoro jedna z Nich nawet przez moment nie zawahała się w swoim postępowaniu? Idea bardzo prosta , wymagająca jedynie wyrozumiałości i skłonności do przemyślenia poszczególnych czynności.
- Czy Ty wiesz co robisz Thomas? - odezwała się wchodząc do jednej z kawiarni , w której zamiast blondynki zasiadł uśmiechnięty Austriak. Widok jego iskrzących blaskiem niebieskich tęczówek , wprawiał jej drobną sylwetkę w zakłopotanie nie tylko z powodu sytuacji jaką zastała , a głównie za sprawą jego obecności.
- Czego się napijesz? - wstał ignorując wcześniejsze odgłosy , które zapoczątkowała szatynka. Wolnym krokiem podszedł w jej stronę odsuwając krzesło od jednego ze stolików nie poprzestając na lustrowaniu wzrokiem jej nienagannej sylwetki. - Słyszałem , że mają tutaj przepyszną szarlotkę , skusisz się? - poinformował pytającym tonem swojego męskiego barytonu stojąc nieruchomo przy postaci Jaworskiej.
- Thomas Ty na prawdę jesteś aż tak bardzo wyprany z uczuć , żeby w tak okrutny sposób ranić Aśkę? - zapytała siadając na drewnianym krześle , mając już dość unikania czy też niedokończonych , niezrozumiałych rozmów z Austriakiem. Czas najwyższy określić swoją pozycję w relacjach , które zaczęły powoli przerastać jej umysł , czas aby poza krzykami , pretensjami uzmysłowić blondynowi iż jego postępowanie jest karygodne , a najczęściej straszliwie raniące w stosunku do bezbronnych kobiet.
- Nikogo nie ranię. - odepchnął natychmiast atak na swoją osobę nie ukrywając zdenerwowania i złości , które przelewały się w widoczny sposób w jego tęczówkach. Grał.
Przecież oczywistym jest , iż wykorzystywał Joannę świadomie wymagając od Niej rzeczy , których nie zrobiłaby w neutralnych warunkach ... A czy wykorzystywanie nie jest odpowiednikiem cierpienia?
- A to , że prosisz Joannę , aby aranżowała spotkanie ze mną wiedząc jakie są jej uczucia względem Twojej osoby jak nazwiesz? - zapytała nad wyraz spokojnie nieprzerywanie patrząc w niebiańską istotę tęczówek skoczka. Oczekiwała jedynie szczerości i jasności w generowanych przez niego wypowiedziach. Niczego zmyślonego , nadzwyczajnego ... zwykłego ludzkiego odruchu , który pozwoli jej ocenić kim tak naprawdę jest Thomas Morgenstern w jej oczach.
- Niczego jej nie obiecywałem. - zakomunikował dość oschle odwracając swój wzrok , by nie pozwolić na to , aby przebiegłe spojrzenie Polki analizowało to co tak naprawdę poczuł słysząc opinię jaką posiada na jego temat. Może nie było to na tyle ważne dla Niego , ale jednak istotne ... Bo przecież pomimo tego co pokazujemy na zewnątrz , w jakie sposób się uzewnętrzniamy każdy z nas ma uczucia. Najmniejszą ich cząstkę ...  - Do niczego jej nie zmuszałem , więc nie rozumiem Twoich pretensji. - zagrzmiał rozglądając się nerwowo po pomieszczeniu.
- To Twoje życie i nie powinnam się w nie mieszać , ale pech chciał , że Twoje postępowanie dotyczy również mojej osoby , więc ... - zaczęła wymuszając na skoczku spojrzenie na jej zaczerwienioną od zimna twarz. - Nie życzę sobie , abyś poprzez swoje pomysły związane ze mną ranił Aśkę, rozumiesz? - zakomunikowała łagodnie.
- Czekaj , czekaj ... Bo nie wiem czy dobrze zrozumiałem... - tym razem obdarował Polkę swoim zamglonym spojrzeniem wdychając do płuc dawkę powietrza. - Jeżeli z Tych moich pomysłów jak śmiałaś to nazwać wykreślę Aśkę , mamy szansę na poznanie się bliżej ? - rozbrzmiał zbliżając się wolnym krokiem do Jaworskiej. Znał doskonale odpowiedź na zadane pytanie , jednakże chciał usłyszeć je z ust szatynki.  Z subtelnym uśmiechem całkowicie zminimalizował odległość ich ciał gładząc delikatnie policzek kobiety.
- Jeżeli całkowicie zmienisz swoje postępowanie , znajdziesz jakiś cudowny lek na to , abym zapomniała o Twoich wybrykach z przeciągu kilku dni to czemu nie? - uśmiechnęła się sztucznie odsuwając się od skoczka. W jednej chwili zrozumiała , iż jej słowa są całkowicie niepotrzebne , że myśl którą ma do przekazania jest tak niejasna dla blondyna , że nic tego nie zmieni.
- Każdy zasługuje na drugą szansę. - powiedział twardo ponownie zbliżając się do Polki. Objął dłońmi jej smukłą talię , oddechem penetrując okolice jej szyi. - A poza tym nie rozumiem co jest złego w moim postępowaniu.... - spojrzał na zielonooką z udawanym niezrozumieniem , które odzwierciedlały jego tym razem zielone źrenice.
- Nie liczysz się z uczuciami innych ludzi co pokazałeś dokładnie w stosunku do Joanny , nie uznajesz żadnych zasad w stosunku do kobiet , wszystkie jesteśmy dla Ciebie jedynie panienkami na jedną noc ... Spójrz na postępowanie Gregora , a uwierz mi na słowo , że zobaczysz w nim również swoje ... - dodała nie do końca wiedząc czy postępuje słusznie wyrażając swoją opinię na temat Morgensterna.
- Nie rozmawiamy o Schlierim , tylko o Nas do cholery! - krzyknął nieświadomie iż posuwa się do tak skrajnej zmiany tonu swojego głosu. Nie znosił porównywania jego osoby z kimkolwiek , co było równoznaczne z tym iż nikomu na te porównania nie zezwalał. - Poza tym kim Ty jesteś , aby oceniać moje zachowanie? Moje i Gregora. Różnimy się od siebie i to bardzo! - zacisnął dłonie w pięść , by zatrzymać napływ niepożądanych emocji.
- Dokładnie nikim. - odpowiedziała zakładając na swoje ramiona płaszcz. Cel rozmowy , który sama zaplanowała nie spełnił jej oczekiwań. Potoczył się własnym torem , sprawiając jedynie niepotrzebną nikomu zawiść , niezrozumienie ... Poczuła się bezradna . Tak jakby jej słowa odbijały się echem od pustych ścian , a czy miała prawo czegokolwiek oczekiwać? Nie.
- Przepraszam... - wyjąkał cicho ujmując w swoje ręce istotę drobnych dłoni Polki.  Nie potrafił zapanować nad pożądaniem , które opięło całe jego ciało , nad rozkoszą , której chciał doznać za sprawą Jaworskiej , za chęcią posiadania jej w swoich ramionach. Nie zważając na nic wpił się z zachłannością w jej wargi sprawiając iż emocje które w Nim panowały skumulowały się w jedną całość , sprawiając iż pocałunek , którego był sprawcą stał się jeszcze zachłanniejszy i agresywniejszy niżeli początkowo miał w zamiarze.
Poczuła jedynie nacisk na strukturę swoich pełnych warg , który  z każdą sekundą był silniejszy... Nie potrafiła przydzielić pieszczocie odpowiedniego określenia w swoim umyśle , gdyż do żadnej ze znanych jej pieszczot gest blondyna nie pasował. Odwzajemniła go jednak , nie chcąc prowokować kolejnych skrajnych sytuacji szczególnie w publicznym miejscu , gdzie nadal oboje się znajdowali.... W wyczekiwaniu czekała na zakończenie gestów Austriaka , gdy usłyszała obok siebie kobiecy głos. - Liczę  na to , że nie będziesz oszczędzał mi podobnych pocałunków kochanie. - oznajmiła brunetka patrząc z uśmiechem na postać Morgensterna. Jeden konkretny cel , jedno zaproszenie na , które z zadowoleniem przystała , jedno słowo wystarczyło , by zapomniała o tym co w życiu ważne na poczet kilku chwil u boku wymarzonego mężczyzny.
- Dokładnie taki sam. - odezwała się Oliwia ze zdezorientowaniem patrząc na postać Morgiego , który już tonął w spojrzeniu urokliwej brunetki. Wszystko w jednej chwili stało się jasne , a czyny i słowa odeszły w zapomnienie... cóż pomimo bólu w sercu i niezrozumienia w duszy z przeszłością należy się oswoić , bo przecież o wspomnieniach , które zalegają gdzieś na dnie nie da się zapomnieć.
ᶫᵒᵛᵉᵧₒᵤ
Thomas.
Jedynym moim błędem był fakt , iż nie przemyślałem do końca swojej taktyki. Umówiłem się z 'Oliwią' zapominając o spotkaniu jakie zaplanowałem w stosunku do urokliwiej brunetki poznanej w hotelowym barze wczorajszego wieczoru. Cóż. Jestem tylko człowiekiem , a co się z tym wiąże popełniam błędy... Te większe , mniejsze ... te istotne i mniej zauważalne.
Strony medalu są zazwyczaj dwie , tak jak i w tym wypadku. Bo przecież spotkanie z Jaworską zmierzało ku dobremu pomimo kilku gorzkich słów z jej strony , czy też nie do końca przemyślanych ruchów przeze mnie.... Jednak pojawiła się ona i czas prysł.
Żałuje , bo byłem niemalże u celu , który sobie postawiłem względem Polki , ale czy to na prawdę ma aż taki sens? Nie ten moment to inny , nie dziś to jutro..
Zyskałem coś co pozwoliło mi opanować swoje pożądanie. Noc spędzona w bliskim otoczeniu niskiego wzrostu kobiety. Bez zbędnych rozmów , pytań , odpowiedzi ... bez obietnic , których i tak nigdy nie dotrzymam. Coś kosztem czegoś... Ale czyż takie nie jest życie? Dostajemy tyle na ile sobie zapracujemy , otrzymujemy to co chcemy jedynie wtedy , gdy sami sięgniemy po tą zdobycz. ... Nic nie ma za darmo. Nic.
Stefan.
Powoli , małymi krokami w swojej pamięci zacząłem kojarzyć fakty. Sprowadzać wszystko do wspólnego mianownika jakim jest Oliwia. Mój umysł w jednej chwili rozświetlił się ukazując to co pomogłoby mi złożyć wszystkie elementy w całość. Potrzebowałem jedynie jednej osoby , która potwierdzi moje przypuszczenia. Potwierdzi , iż to co się dzieje w mojej głowie jest realne , a co ważniejsze ma podstawy do z powielenia z przeszłością. Jedna rozmowa wyjaśni wszystko.
Joanna.
Zraniłam ją, zdradziłam a co ważne zrobiłam to jak najbardziej świadomie, chcąc zyskać jedynie coś dla siebie. Coś co stało się dla mnie najważniejsze ... Coś co jest jedynie krótką chwilą ... Momentem , który śmiałam równać z przyjaźnią.... Teraz zabolało. Zadało ogromny ból w momencie , gdy doszło do mnie to czego tak naprawdę nigdy nie będę posiadała...
Widząc Thomasa , który składa pocałunek na ustach Oliwii moje serce zamarło na chwilę , a powieki pokryły się falą łez ... Słonej cieczy , która stała się orzeźwieniem dla mnie i mojego umysłu... Zmieniła tak wiele , powodując iż powróciłam do rzeczywistości... Brutalnej , ale jednak mojej... Tej w której nie ma miejsca dla Thomasa Morgensterna , tej w której zawsze królowała przyjaźń i szczerość w stosunku do innej... Tej , do której powrócę wszystkimi możliwymi sposobami.


-------------------------------

Rozdział z opóźnieniem spowodowany emocjonującym weekendem.
Ze specjalną dedykacją dla Was kochane , za wsparcie i motywację do dalszej pracy!♥
Jakieś pomysły na dalsze losy bohaterów?
Lillehammer!♥♥♥
Nie mogłam się powstrzymać ( patrz niżej)
Wasza Ann.